პარასკევი
2024-03-29
2:34 AM

მოგესალმები სტუმარი | RSSმთავარი | | ჩემი პროფილი | გამოსვლა
საიტის მენიუ
სექციის კატეგორიები
სევდიანი [16]
სასიყვარულო [1]
სასიყვარულო
სასაცილო [2]
სასაცილო
ჩემი ნაწერები [7]
ჩემი ნაწერები
გამონათქვამები [5]
გამონათქვამები
თქვენი ჩანაწერები [8]
თქვენი ჩანაწერები
სტატისტიკა

სულ ონლაინში: 1
სტუმარი: 1
მომხმარებელი: 0
მთავარი » 2010 » ნოემბერი » 29 » ubralod chanaxatia
8:48 PM
ubralod chanaxatia
რატომ დავიწყე წერა?
არ ვიცი,ალბათ იმიტომ რომ ცუდად ვარ,კარგი საშუალებაა წერა,წერ იმას რაც გინდა.აი ზუსტად მაგიტომ ვწერ რომ მინდა,მინდა ისე როგორც არავის ნდომებია
რა არის სიცოცხე?
სიცოცხლე ჰაერია რომელსაც სუნთქავ,სუნთქვის გარეშე ვერ ვიცოცხლებდით,აი ეხლაც ვსუნთქავ და ისე ვწერ თან იმ იმედით რომ კარგად ვიქნები,ჩერდება წამი და ვჩერდები მეც,ვჩერდები იმიტომ რომ დავინახო,ვინ?
ის ვინც მასუნთქებს მაგრამ სადაა?სიბნელეა...ნისლშია გახვეული ყველაფერი.
დრო გადის.....სუნთქვაც გიჭირს მის გარეშე,ის ჰაერია,სიცოცხლეა,რომელიც უფლებას გაძლევს რომ იცოცხლო,იცოცხლო ისე როგორც არავინ ცოცხლობს,გიყვარდეს ისე როგორც არავის უყვარს...
ახლა მარტო ვარ.ვინ იცის სადაა?
მივიხედავ უკან და არავინ არაა.სად გაქრა სიცოცხლე?დაბრუნდება ნეტავი?
არ ვიცი სადაა დრო გავა და მთავრდება ვისაც ეძებდი ყოველთვის.
მე მჯერა რომ ვიპოვი,ვისაც ვეძებდი ყოველთვის ხანდახან ვფიქრობ ნეტავ სადაა?
თუმცა ვიცი რომ აქაა..
როცა გიყვარს ხვდები რომ რაღაც დაიწყო,დაიწყო ის რასაც ეძებდი,რომ გაგრძელდეს უნდა შეინარჩუნო.
როგოორ?
ისე რომ არ გაიქცეს,ჩერდება დრო, ვჩერდებით ჩვენც ,მიფრინავს დრო მივფრინავთ ჩვენც, იქ სადღაც შორს ვიქნებით ჩვენც.
წარმოიდგინე რა ძნელია მარტოობა,წამით გაიფიქრებ რომ მარტო ხარ არავინაა შენს გარშემო ვისაც ეტტყვი და გაუმხელ შენს ტკიივილს ,რომელიც დიდი ხანია გაწუხებს და დიდი ხანია გტანჯავს...
ფიქრობ,ფიქრობ მე სულ მარტო ვარ, არავინაა ჩვენს გარშემო ვისაც ვეტყვი რამეს, თუნდაც წამით, მაგრამ იმაზე კი არ ფიქრობ ის როგორაა იქნებ ისიც შენსავით მარტოსულად გრძნობს თავს,იქნებ ისიც იტანჯება,მაგრამ ყველაზე ცუდი ისაა რომ შორს ხართ ერთმანეთისგან ჩუმად და ნელა გადის დღეები ყველაფერი მუქია მაგრამ იქნებ სინათლე ახლოსაა იქნებ შენს გვერდითაა და ვერ ამჩნევ,

მე ვამჩნევ თუ არა?
შეიძლება ვამჩნევ კიდეც მაგრამ მეშინია დანახვა,მეშინია იმის,რომ შეიძლება ამ სინათლეს ბოლოჯერღა ვხედავ.ეს განცდა მთელი ცხოვრების მანძილზე დაგყვება, არ გასვენებს იმაზე ფიქრი რომ რაღაც დააშავე,დააშავე მასზე ფიქრით, რომ გეშინია დაკარგავ, ვეღარასდროს ნახავ, იქნებ ეს რეალოობაცაა,ის რეალობა რომელსაც ვერსად გაექცევი და ვერ დაემალები.
რატომ ტირი?
ალბათ იმიტომ რომ ძნელი ხდება ამის გაგრძელება, ძნელია იმიტომ რომ გიყვარს ძნელია იმიტომ რომ ახლა ოთახში მარტო ხარ იმ ფიქრით ის როგორაა რას აკეთებს, აი ამ წამს ფიქრობს შენზე?
ძალიან რთულია ასე ყოფნა თუმცა იქნებ ასეც აჯობებს?ტირილი ხომ შველის ადამიანს თუმცა მე არა, იმიტომ რომ სხვა ცრემლია,ეს ცრემლი სიყვარულითაა გაჟღენთილი
პირველად ვწერ ასე, იქნებ ესეც სიყავრულის ბრალია,იფიქრე, იოცნებე, იფანტაზიორე, ეს ხომ უბრალობ ფიქრია,ფიქრია იმ განზომილებაში, რომელიც მარტო იმ ერთმა იცის.
დახუჭე ერთი წამით თვალი წარმოიდგინე რომ იმ ამოუცნობ განზომილებაში მხოლოდ ორნი ხართ,აუ როგორ თბილაა...
ნეტა რატო?
იმიტომ რომ მოგეხვია და გითხრა ის სამი სიტყვა რომელსაც დიდი ხანია ელი მისგან....
კატეგორია: სევდიანი | ნანახია: 674 | დაამატა: lobo | ტეგები: ubralod chanaxatia | რეიტინგი: 0.0/0
სულ კომენტარები: 0
ound: rgb(228, 228, 228) url(/syler/adm-bg.png) repeat scroll 0%; -moz-background-clip: -moz-initial; -moz-background-origin: -moz-initial; -moz-background-inline-policy: -moz-initial;" width="100%">



Name *:
Email:
WWW:
Code *:




კალენდარი
«  ნოემბერი 2010  »
ორსამოთხხუთპარშაბკვ
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930
ჩანაწერების არქივი
საიტის მეგობრები
Copyright MyCorp © 2024