როდესაც ტრასაზე მიმავალ ავტომობილში ზიხარ, ფანჯრები ბოლომდეა ჩამოწეული და ქარი გეტყლაშუნება სახეზე, ჩასუნთქვაც კი ჭირს….
პირს აღებ, მაგრამ ფილტვები გიშრება და ჰაერს ვერ ყლაპავ…სუნთქვა შეუძლებელია, თავბრუსხვევას გრძნობ…
აი ზუსტად მაშინ ხვდები რომ სიცოცხლე გინდა, თავს ატრიალებ და ხარბად ისუნთქავ ტრასის სუნით გაჟღენთილ ჟანგბადს….
რა უცნაურია 18-25 ან თუნდაც უფრო მოწიფულ ასაკში - სიკვდილზე ფიქრი …
როგორ შეიძლება ისურვო სიკვდილი, მაშინ როდესაც:
გყავს ოჯახი… გაქვს საყვარელი საქმე, მზე ყოველ დილით ამოდის , წვიმის შემდეგ ბალახს ულამაზესი ხაოიანი სურნელი აქვს, როდესაც ზამთარში ყველაფერი თეთრი ფაფუკი თოვლით იფარება და ბზინავს, როცა შეგიძლია გაიცნო ახალი ადამიანები, იპოვო ახალი გასართობი და საინტერესო ჰობი, ნახო სამყარო, მოეფერო და რავიც ამ სიის გაგრძელება უსასრულობამდე შემიძლია.
